سعید منفرد:

در نگاه نخست، این رویکرد نوین و جذاب به نظر می‌رسد، اما بدون تردید چالش‌های فراوانی را برای مهندسان تولید و اپراتورهای مربوطه به همراه خواهد داشت. برای نمونه، در اکثر گریدهای صنعتی، کاهش گوگرد به کمتر از ۱۰ ppm، به‌ویژه در حضور فسفر و سیلیس بالا، بسیار دشوار و زمان‌بر است. این موضوع به‌ویژه در کوره‌های قوس الکتریکی، به‌ویژه کوره‌هایی با سرباره قلیایی (Basic Slag)، نمود بیشتری دارد؛ چرا که برای دستیابی به عملکرد مؤثر، نیازمند صرف زمان زیاد جهت سرباره‌سازی و نیز کاهش درصد گوگرد و فسفر خواهد بود.

از سوی دیگر، در کوره‌های پاتیلی، چنانچه تصمیم بر آن باشد که سرباره اکسیدی (Foamy Slag) به‌طور کامل حذف گردد، باید بررسی دقیقی صورت پذیرد که آیا این اقدام از منظر خواص متالورژیکی، از جمله میزان گوگردزدایی و سرباره‌زدایی، قابل پذیرش است یا خیر. چرا که در صورت حذف این سرباره، ممکن است فرآیند ذوب با اختلال مواجه شده و به مشکلات کیفی منجر گردد.

در واقع، امکان حذف کامل گوگرد و فسفر، بدون وجود سرباره فعال، عملاً میسر نیست. در ادامه، موضوع مهم‌تری مطرح می‌شود و آن، رعایت استانداردهای کیفی مورد انتظار در فولاد تولیدی است؛ استانداردهایی که با توجه به ماهیت قلیایی سرباره و چالش‌های ناشی از آن، از جمله نوسانات شدید دما، تأخیر در ذوب، افزایش مصرف انرژی، و اختلال در نظم فرآیند، دستیابی به آن‌ها دشوار خواهد بود.

در نهایت، باید در نظر داشت که کاهش ظرفیت عملیاتی کوره‌های قوس الکتریکی، افزایش هزینه‌های تولید، افزایش مصرف نسوز و نیز بالا رفتن هزینه‌های ناشی از استفاده از سرباره‌سازها، همگی از پیامدهای احتمالی چنین رویکردی هستند که باید پیش از هرگونه تصمیم‌گیری، به‌طور کامل مورد بررسی فنی و اقتصادی قرار گیرند.